lunes, 1 de abril de 2013

Un poema de Cäsar Flaischlen


Escamplara’l cielu turbiu y gris,

Escamplara’l cielu turbiu y gris,
el mugorosu borrín colara del xardín,
yá biltara y retueyara per dayuri,
taba alredor apinao de prímules la sebe,
arumaben les violetes tempranes na caneya
y too yera un gorgolitar d’andarines.

Y: ¡Primavera! ¡Primavera! Resonaba
en milenta cantares per tola redolada,
de secultre otra vuelta un bastiazu fríu
y lo qu’apenes primaveral esconsoñara
quemábalo la ruda xelada
aparrándolo nuna callada tristura.

Pocos díes depués, derritíase la ñeve
y rellumador engaramábase no alto’l sol
faciendo que too alegre s’encendiere,
guapu como mayu trescurrió marzu y abril,
y llegó’l veranu, y sin embargu pelo baxo
quéxase dacuando
pelos praos y los abetos
por aquella primera y temprana flor.



Der trübe, graue Himmel klärte sich


Der trübe, graue Himmel klärte sich,
der dumpfe Nebel aus den Gärten wich,
es knospete und keimte allenthalben,
schon stand es rings voll Primeln im Geheg,
Frühveilchen dufteten am Wiesenweg
und alles zwitscherte von Schwalben.

Und: Frühling! Frühling! klang's im Widerhall
von tausend Liedern überall
da plötzlich wieder kalte Schauer,
und was noch kaum erst lenzfroh aufgesproßt
verwelkte in dem rauhen Frost
und sank zurück in stumme Trauer.

Nach wenig Tagen schon zerrann der Schnee
und blitzend klomm die Sonne in die Höh,
daß alles jubelnd ihr entgegenglühte;
maiwonnig schön verfloß März und April
und Sommer ward's, und dennoch heimlich still
klagt's dann und wann
in Wies und Tann
um jene erste frühe Blüte.

Cäsar Flaischlen  (Stuttgart, 1864– Gundelsheim, 1920)

No hay comentarios:

Publicar un comentario