domingo, 24 de marzo de 2013

Un poema d'Ada Christen


Demasiáu tarde!

¡¿Los nuestros barcos quieres
agora llevar a un destín común?!
Lloñe de ti, hai tiempu qu’a soles
con tormentes braves m’enfrento.
Tarrez tu'l xiblar gafu,
el fríu rancor, tarrez la mar,
déxame bregar coles foles
¡sola, feble, ensin defensa!
Queda tranche y ensin moliciones,
lloñe de min, xunto a la playa,
aína de la mio mano cansada,
ensin fuercia, esmuz y flunde’l remu,
o armáu de valor axúntate a min,
cuando la mio nave naufrague
morrer podemos xuntos,
¡pero pa vivir ye demasiáu tarde!



Zu spät!


Uns're Schiffe willst Du lenken
Nun nach einem gleichen Ziel?!
Fern Dir, losgerissen treib' ich,
Längst der wilden Stürme Spiel.
Fürchte Du das böse Zischen,
Kalte Grollen, fürcht' das Meer,
Lass' mich ringen mit den Wogen,
Einsam, haltlos, ohne Wehr!
Bleibe still und unbekümmert
Ferne mir und nah' dem Strand,
Bald entsinket ja das Ruder
Meiner kraftlos müden Hand –
Oder – stürze muthig nach mir,
Wenn mein Fahrzeug untergeht –
Sterben können wir zusammen,
Doch zum Leben ist's zu spät!

Ada Christen (Viena, 1839-Inzersdorf,1901)

No hay comentarios:

Publicar un comentario