martes, 12 de marzo de 2013

Un poema de Thomas Bernhard


Olvídame nos cuartos,

Olvídame nos cuartos,
amátame delantre la puerte,
dexa que ñeve de los cumales blancos
añuble la mio edá,
oh olvídame,

adulces va acariñar
la mio muerte ciudaes nel sur
col aire les torres de los díes felices,
oh olvídame,

yá non taré munchu antes de marzu
y col conxuru del árbol
que muerre a diariu
tres de los montes
cubiertu de ñeve,
olvídame,

mañana va quedar d’ayeri
namás el h.umu
de milenta boques
de los teyaos prietos,
Muerte,
olvídame.

Oh olvídame
ivernalmente nos valles,
vueltu a los corazones llóbrigos
y a los suaños
como l’alar de gaviota
de la nueche.


Vergiß mich in den Zimmern,

Vergiß mich in den Zimmern,
lösch mich aus vorm Tor,
laß Schnee von weißen Gipfeln treiben
in mein Altern,
o vergiß mich,

langsam wird mein Tod
im Süden Städte streifen
mit dem Wind die Türme froher Tage,
o vergiß mich,

ich bin längst vorbei im März
und mit dem Spruch des Baums
der Täglich stirbt
hinter den Bergen
schneebedeckt,
vergißt mich,

morgen ist von gestern
nur der Rauch
von tausend Mündern
schwarzer Dächer,
Tod,
vergiß mich.

O vergiß mich
winterlich in Tälern,
trüben Herzen zugewandt
und Träumen
wie der Möwe Flügelschlag
der Nacht.


Thomas Bernhard (1931-1989)

No hay comentarios:

Publicar un comentario